Huilen na de seks naaktfoto van mijn ex
Meer informatie is beschikbaar in onze privacy- en cookieverklaring. Een goede verhouding met jezelf en je eigen lichaam is vereist om intimiteit te ervaren. Maar in deze tijd van perfectiedrang raken mensen van zichzelf vervreemd, analyseert de Vlaamse klinisch psycholoog Paul Verhaeghe in zijn heldere boek Intimiteit. Een maand geleden zag ik een vroegere geliefde weer, we gingen wat eten in een café. Ik was vergeten hoe lang en diep hij mensen, mij, in de ogen keek.
Ik was ook vergeten dat ik hem, in zijn ogen, zomaar had verlaten. Tijdens het eten herinnerde hij me eraan hoe vaak ik na de seks had moeten huilen. Ik knikte, al wist ik dat het complexer was. Dat wist ik tien jaar geleden ook al. Het ging niet alleen om het gevoel dicht bij hém te zijn. Het ging juist ook heel erg over mijzelf.
Je zou kunnen zeggen dat ik de afgelopen jaren intensief bezig ben geweest mijn sex-cry te verklaren; zowel privé als professioneel zijn seksualiteit en intimiteit belangrijke onderwerpen voor me. Deze begrippen zijn niet inwisselbaar: vaak zoeken mensen wel intimiteit via seks, en ervaren ze die ook soms zo, maar seks kan evengoed omslaan in agressie, of op zichzelf staan. Soms voelen mensen zich na de seks nog minder verbonden dan ervoor, omdat het alleen ging om snelle lustbevrediging.
Of verdrietig, omdat samensmelting met een ander nooit lang duurt. Maar het gevoel van de sex-cry is complexer: het heeft te maken met vervreemding van jezelf. Dat laatste leerde ik uit het nieuwste en inzichtelijke boek Intimiteit van Paul Verhaeghe. Niet dat de Vlaamse psycholoog over dit specifieke fenomeen schrijft, maar zijn theorie is dusdanig breed — om intimiteit te ervaren met een ander is eerst een goede verhouding met jezelf en het eigen lichaam vereist — dat het toepasbaar is op vele situaties.
Verhaeghe betoogt dat de tegenstelling tussen geest en lichaam een verzinsel is. Mensen gaan gebukt onder perfectiedrang, raken van zichzelf vervreemd, en kunnen daardoor geen intieme betrekkingen met anderen aangaan. Het is lastig verbinding maken als je jezelf niet goed genoeg vindt. Onbewuste spanningen bouwen zich op in het lichaam, die zich niet kunnen ontladen omdat de geest ze niet kan benoemen.
Gevolg: we raken vervreemd van onszelf. Zo bezien komt de sex-cry voort uit een loslaten van onbewuste spanningen en stress, terugkomen bij jezelf en confrontatie in één. De waardevolle aanvulling van Intimiteit op eerder verschenen boeken over seksualiteit en intimiteit is dat Verhaeghe overtuigend analyseert hoe de omgeving de verhouding met het zelf beïnvloedt: maatschappelijke verwachtingen kunnen lichamen ziek maken.
Die beeldschermen op zich zijn namelijk niet zo schadelijk, maar de soort ideeën over hoe te leven die hierop worden verspreid wél. Dat mensen continu worden geconfronteerd met ideeën en beelden hoe ze moeten leven, is niet nieuw. Je moet perfect zijn, in ieder geval meer en beter dan een ander. Dat maakt mensen niet alleen concurrenten van elkaar op het werk, maar ook in de privésfeer, met vrienden en geliefdes én van zichzelf.
Deze concurrentiestaat zorgt voor een fundamenteel wantrouwen en resulteert in lichamelijke stress. Vandaar al die psychische ziektes, vandaar het gebrek aan intimiteit. Daar komt bij dat gezondheid steeds meer een zaak van individuele verantwoordelijkheid is geworden, samenhangend met de verkeerde of juiste keuzes maken. Met andere woorden: het is je eigen schuld als je ziek wordt, een burn-out krijgt, depressief bent.
Waarom de een wel ziek wordt en de ander niet, beschouwt Verhaeghe als een samenspel van het biologische, het psychologische en het sociale. Dat veel mensen een tekort aan intimiteit ervaren, is volgens hem dan ook een maatschappelijk probleem dat niet individueel opgelost kan worden. Het is niet je eigen schuld als je intimiteit mist in je leven. Toch ziet Verhaeghe een uitweg voor het probleem in zelfzorg, waarbij zorg voor het zelf zich uiteindelijk vertaalt in zorg voor een ander en de omgeving.
Het idee is dat wie aan zelfzorg doet meer gerust raakt over zichzelf, makkelijker connecties kan aangaan. Toch blijft het beeld dat Verhaeghe van intimiteit schetst vrij ouderwets. Een koppel dat jarenlang samen is, kan genieten van stilte; de intimiteit is er. Kan intimiteit niet ook ervaren worden in andere vormen?
Met de maandelijkse boekenclub? Met vrienden? Met een vreemde op een dansvloer; een huis dier? Is intimiteit hetzelfde zonder jaren samen te zijn of seksueel contact te maken? Behalve in de traditionele vorm — met jezelf, of binnen de duurzame liefdesrelatie van een koppel — wordt niet duidelijk wat intimiteit ook kan zijn. Het is weliswaar verfrissend dat Verhaeghe redeneert vanuit de kennis die bij een beroepspraktijk hoort, en niet vanuit degene die het lastig vindt om intimiteit te ervaren, maar het levert ook een wat afstandelijk, en weinig intiem boek op.
Een tijd waarin intimiteitsfestivals en intimiteitsactivisten bestaan, waarin de film Touch Me Not over de zoektocht naar intimiteit de omstreden winnaar werd op het filmfestival van Berlijn — intimiteit zou worden verward met exhibitionisme en het verheerlijken van kwetsbaarheid — maakt hongerig naar een brede invalshoek. Wanneer mag je iets intimiteit noemen? Welke uitsluitingsmechanismen in de concurrentiesamenleving staan intimiteit nog meer in de weg?
Wat maakt de intimiteit van een zwijgend stel zo aanvaardbaar, en intieme verbinding in een seksclub of tantrakamp exhibitionistisch of ongemakkelijk? Betekent intimiteit dat je jezelf wel of niet laat zien? Na het etentje reed mijn ex me naar huis. In zijn grote bus luisterden we in stilte naar een nummer dat hij had aangezet. Het was gewoon goed.
Een gebrek aan intimiteit heeft te maken met een complex samenspel van veel factoren, zoals Verhaeghe laat zien. Waarom het er soms wel is óók. Intimiteit verschijnt niet lineair, komt niet alleen maar aan het einde van het verhaal, maar dient zich aan in vele vormen. Daan Borrel onderzoekt als journalist en schrijver seksualiteit en intimiteit.
Over de zoektocht naar het lichaam schreef ze Soms is liefde dit, via de Instagram-serie de Self Love Club exploreert ze het onderwerp zelfbeminning. Cookies op groene. Uw gegevens Abonnement Uitloggen. Daan Borrel 30 januari — verschenen in uit nr. Abonnees kunnen artikelen aan hun leeslijst toevoegen. Inloggen Neem een abonnement. Uit De Groene Amsterdammer van 30 januari www.
Zaterdag 14st, December 4:37:58 Pm
Beschrijving:
| Bertcallender1 |
|---|
| 24 jaar vrouw, Leeuw |
| Osterhout, Netherlands |
| Bengalen(Mooi zo), Portugees(Elementair), Maleis(Bekwaamheid) |
| Biofysicus, Chirurg |
| ID: 4224755468 |
| Vrienden: hazz10 |
| Details | |
|---|---|
| Geslacht | Vrouw |
| Kinderen | Nee |
| Hoogte | 176 cm |
| Toestand | Gratis |
| Onderwijs | Het gemiddelde |
| Roken | Ja |
| Drink | Nee |
| Contacten | |
| Naam | Marilyn |
| Bekeken: | 7425 |
| Nummer: | +312545-885-99 |
| Stuur een bericht |
Andere items
